Επιστροφή στο Σπίτι: Υφαίνοντας Ελπίδα, Θεραπεία και Νέα Όνειρα

Πρόσφατα ταξίδεψα ξανά στην πατρίδα μου, τη Ζιμπάμπουε — ένα ταξίδι που έχει πλέον γίνει ετήσια παράδοση για μένα. Η μόνη διαφορά φέτος ήταν ότι, αντί να ταξιδέψω την περίοδο των Χριστουγέννων για να γιορτάσω με τα παιδιά στο παιδικό ίδρυμα, πήγα νωρίτερα. Και πραγματικά χαίρομαι που το έκανα.

Αυτή τη φορά κατάφερα να δω σχεδόν όλα τα παιδιά, με εξαίρεση λίγα που είχαν ήδη φύγει για να περάσουν τις γιορτές με τις ευρύτερες οικογένειές τους. Πριν συνεχίσω, θα ήθελα να εξηγήσω σύντομα γιατί αυτά τα ταξίδια έχουν γίνει τόσο σημαντικά για μένα και γιατί αποτελούν πλέον μέρος μιας βαθιά προσωπικής παράδοσης.

Πριν από μερικά χρόνια, συζητούσα με έναν από τους διευθυντές της EME Ministries για μια επιθυμία που μεγάλωνε μέσα στην καρδιά μου — να προσφέρω πίσω στην πατρίδα μου, χρησιμοποιώντας τις δεξιότητες που έχω αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ήταν μόνο μια προσωπική επιθυμία, αλλά ενισχύθηκε και από φίλους που έχουν αναλάβει τη φροντίδα περισσότερων από 110 ορφανοτροφεία και ιδρύματα στη Ζιμπάμπουε, διασφαλίζοντας ότι τα ορφανά και τα περιθωριοποιημένα παιδιά δεν θα ξεχαστούν. Η απάντησή του ήταν απλή: αν έχω βρει έναν τρόπο να προσφέρω πίσω στη χώρα μου και να είμαι ένας υπεύθυνος πολίτης, τότε γιατί όχι; Αυτή η συζήτηση πιθανότατα έγινε κάπου μεταξύ 2018 και 2020.

Με τα χρόνια, έχω επιστρέψει πολλές φορές και έχω περάσει τα Χριστούγεννα με τα παιδιά. Τις περισσότερες φορές δεν είχα υλικά δώρα να τους προσφέρω — το μόνο δώρο που μπορούσα να τους δώσω ήταν ο χρόνος μου και η προσοχή μου. Τότε ο Θεός μου έδωσε μια ιδέα: να διδάξω στα παιδιά την τέχνη της ύφανσης σε ένα απλό ξύλινο πλαίσιο, ακριβώς όπως έμαθα κι εγώ όταν ξεκίνησα.

Έτσι και έκανα. Τα περασμένα Χριστούγεννα αγόρασα έναν μικρό αργαλειό, τον έβαλα σε μία από τις βαλίτσες μου και τον πήρα μαζί μου. Τους έδειξα πώς λειτουργεί και τα παιδιά ενθουσιάστηκαν. Είχαν ήδη μάθει να υφαίνουν σε απλό πλαίσιο και τώρα ένιωθαν ότι περνούσαν στο επόμενο επίπεδο — σε έναν μικρό αργαλειό. Κατά τη διάρκεια εκείνης της επίσκεψης, τα πήγα επίσης να γνωρίσουν μια ομάδα γυναικών υφαντριών της περιοχής, οι οποίες υφαίνουν από το 1985. Ήθελα τα παιδιά να δουν πού μπορούν να οδηγήσουν τα μικρά ξεκινήματα.

Πιστεύω πραγματικά ότι ο Θεός είναι γενναιόδωρος και ότι μας καλεί να ονειρευόμαστε μεγάλα και να περιμένουμε σπουδαία πράγματα από το χέρι Του. Η καρδιά μου δεν θα είναι ποτέ η ίδια μετά από αυτή την επίσκεψη.

Το 2025, τα παιδιά έκαναν ένα ακόμη βήμα προόδου. Έμαθαν από αυτές τις γυναίκες να υφαίνουν σε κάθετο αργαλειό και δημιούργησαν ένα πολύ όμορφο χαλί. Το χαλί υφάνθηκε με 100% μαλλί, το οποίο τα παιδιά έμαθαν να καθαρίζουν, να πλένουν και να βάφουν φυσικά. Είμαι βαθιά ευγνώμων που μπόρεσα να παρακολουθήσω την πρόοδό τους και να δω πώς ξεπερνούν τους φόβους τους δοκιμάζοντας κάτι καινούργιο, έξω από τη συνηθισμένη τους καθημερινότητα.

Αυτή η πρόσφατη επίσκεψη ήταν μια ευκαιρία να γιορτάσουμε τα ορόσημα μαζί, και ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντική για μένα. Όμως, η ύφανση δεν ήταν η μόνη σημαντική εμπειρία.

Πέρασα επίσης χρόνο στο χωράφι με το καλαμπόκι — ξεβοτανίζοντας και ρίχνοντας λίπασμα — κάτι που είχα να κάνω σχεδόν σαράντα χρόνια. Το να περπατώ ξυπόλυτη στο χωράφι μαζί με μερικά από τα παιδιά, να λερώνω τα χέρια μου και να κάνω ουσιαστική χειρωνακτική εργασία ήταν θεραπευτικό και βαθιά ικανοποιητικό. Ήταν δύσκολο, ειδικά μετά από τόσα χρόνια, αλλά είμαι ευγνώμων που είχα αυτή την ευκαιρία.

Μοιράστηκα τον Λόγο του Θεού με τα παιδιά, προσευχηθήκαμε μαζί και, κάποιες φορές, κλάψαμε — ιδιαίτερα καθώς άκουγα τις ιστορίες των συνθηκών από τις οποίες κάποια από αυτά είχαν διασωθεί. Μια συγκεκριμένη ιστορία παιδιού μου ράγισε την καρδιά. Έβλεπα ένα εξάχρονο κορίτσι να προσπαθεί να καταλάβει πού βρισκόταν: οι γονείς της είναι χωρισμένοι, η μητέρα της δεν είναι σε θέση να τη φροντίσει και η διαμονή με τον πατέρα της θεωρήθηκε καταστροφική επιλογή. Η καρδιά μου γέμισε βαθιά συμπόνια, εν μέρει λόγω της δικής μου εμπειρίας, καθώς οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μόλις τριών ετών..

Καθώς έπαιζα και περνούσα χρόνο με τα παιδιά, παρατήρησα κάτι που με ανησύχησε ιδιαίτερα. Δεν έχουν σχεδόν τίποτα που να διεγείρει την ανάπτυξη του μυαλού τους, πέρα από σωματικό παιχνίδι. Δεν έχουν παιχνίδια, επιτραπέζια ή βιβλία να διαβάσουν. Από τη στιγμή που επέστρεψα, η καρδιά μου σκέφτεται συνεχώς πώς μπορώ να βοηθήσω αυτά τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με την ανάγνωση — και εδώ είναι που ζητώ τη βοήθεια των φίλων μου.

Σκέψεις και Ιδέες

Θα ήθελα να ζητήσω από εσάς, φίλοι μου, να σκεφτείτε το ενδεχόμενο να βοηθήσετε προσφέροντας δύο βιβλία ανά παιδί, αντί για ένα χριστουγεννιάτικο δώρο σε μένα. Στο σπίτι υπάρχουν 30 παιδιά, που σημαίνει ότι χρειαζόμαστε 60 βιβλία. Αν υπολογίσουμε περίπου 10 δολάρια ανά βιβλίο, τότε με 600 δολάρια μπορούμε να τους καλύψουμε όλους. Μπορούμε να παραγγείλουμε τα βιβλία και να αποσταλούν μέσω Amazon, ώστε τα παιδιά να τα παραλάβουν απευθείας.

Μια δεύτερη ιδέα είναι να προσληφθεί ένας δάσκαλος μερικής απασχόλησης στο σπίτι. Ο δάσκαλος αυτός θα βοηθά τα παιδιά να διαβάζουν τα βιβλία τους και να κάνουν τα μαθήματά τους. Οι δάσκαλοι στην περιοχή δεν κοστίζουν πολύ, ειδικά όταν προσεγγίζονται με πνεύμα συμπόνιας — βοηθώντας τους να δουν πώς μπορούν να αποτελέσουν μέρος του σχεδίου αποκατάστασης του Θεού για αυτά τα παιδιά.

Ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι να συγκεντρωθούν χρήματα για τη δημιουργία μιας μικρής βιβλιοθήκης στο σπίτι. Ένας χώρος που δεν θα φιλοξενεί μόνο βιβλία, αλλά θα μπορεί επίσης να εξοπλιστεί με υπολογιστές, ώστε τα παιδιά να μάθουν βασικές δεξιότητες τεχνολογίας.

Πιστεύω πραγματικά ότι ο Θεός είναι γενναιόδωρος και ότι μας καλεί να ονειρευόμαστε μεγάλα και να περιμένουμε σπουδαία πράγματα από το χέρι Του. Η καρδιά μου δεν θα είναι ποτέ η ίδια μετά από αυτή την επίσκεψη. Πιστεύω ότι ο Θεός άνοιξε χώρο μέσα μου για να πάρω αυτά τα παιδιά στην καρδιά μου και να αναζητήσω τρόπους να βελτιώσω την εκπαιδευτική τους πορεία.

Σας ευχαριστώ που προσευχόσασταν για μένα όσο ταξίδευα και που συνεχίζετε να προσεύχεστε για τα παιδιά και την κατάστασή τους.

Αν θέλετε να μας βοηθήσετε, επικοινωνήστε μαζί μας στο email imbaliwebsite@gmail.com

Με ευγνωμοσύνη,

Cecilia