Ιστορίες από την Αφοσίωση του Θεού- Μέρος Α

Μην Ξεχνάτε την Αφοσίωσή Του

Ψαλμός 77:11–12«Θα θυμάμαι τα έργα του Κυρίου· ναι, θα θυμάμαι τα θαυμάσιά σου από παλιά. Θα συλλογίζομαι όλα σου τα έργα και θα μελετώ τα δυνατά σου κατορθώματα.»

Σήμερα το πρωί είχα μια συνάντηση όπου μοιράστηκα για το έργο του Creative Hands και για όλα όσα ο Θεός μας έχει επιτρέψει να κάνουμε μέσα στην κοινότητα. Καθώς μιλούσα, συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά ότι κάθε μαρτυρία που διηγούμαστε είναι μια ιστορία της πιστότητας του Θεού. Όταν θυμόμαστε και μεταφέρουμε αυτά τα έργα Του, η ελπίδα αναζωπυρώνεται στις καρδιές όσων ακούν—η ίδια ελπίδα που προσευχόμαστε να φτάσει στους ανθρώπους που υπηρετούμε, είτε μέσω του Creative Hands είτε στις επισκέψεις μας στα προσφυγικά καμπ.

Όταν λέμε και ξαναλέμε τις ιστορίες της πιστότητας του Θεού, προστατεύουμε την καρδιά μας από τη λήθη.

Αργότερα, κατά τη διάρκεια ενός γεύματος με δύο διακόνισσες, μία από αυτές με ρώτησε αν καταγράφω αυτές τις ιστορίες. Της εξήγησα πως, παρόλο που προσπαθώ, συχνά δεν βρίσκω τον χρόνο να τα γράψω όλα. Η ερώτησή της όμως έμεινε μέσα μου, σαν μια απαλή υπενθύμιση από τον Θεό να αρχίσω να συγκεντρώνω αυτές τις ιστορίες—μικρές, σύντομες αφηγήσεις που κάποια στιγμή θα μπορούσαν να γίνουν ένα βιβλίο. Γιατί όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, ειδικά όταν οι πόροι είναι ελάχιστοι, είναι πολύ εύκολο να ξεχάσουμε πώς μας έχει κρατήσει ο Θεός μέχρι σήμερα.

Η Αγία Γραφή μάς θυμίζει ξανά και ξανά πόσο εύκολα ο λαός του Θεού ξεχνούσε τα έργα Του. Στο Κριτές 3:7 διαβάζουμε: «Οι Ισραηλίτες έπραξαν το κακό ενώπιον του Κυρίου· ξέχασαν τον Κύριο τον Θεό τους.»Στο Κριτές 8:34 λέει ότι «δεν θυμήθηκαν τον Κύριο τον Θεό τους, ο οποίος τους είχε λυτρώσει από τα χέρια των εχθρών τους».Και στο Κριτές 2:10 διαβάζουμε το αποτέλεσμα: «Ανασηκώθηκε άλλη γενεά που δεν γνώριζε τον Κύριο ούτε τα έργα που είχε κάνει για τον Ισραήλ.»

Όταν λέμε και ξαναλέμε τις ιστορίες της πιστότητας του Θεού, προστατεύουμε την καρδιά μας από τη λήθη. Γι’ αυτό θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. Πολλοί από εσάς έχετε περπατήσει μαζί μου για χρόνια—προσευχόμενοι, στηρίζοντας οικονομικά και ενθαρρύνοντάς με. Η προσευχή μου είναι ότι, καθώς γράφω, κι εσείς θα θυμηθείτε πώς ο Θεός υπήρξε πιστός στη δική σας ζωή και θα μεταφέρετε αυτές τις ιστορίες στους ανθρώπους γύρω σας.

Δεκαέξι Χρόνια στην Ελλάδα

Είναι απίστευτο ότι έχουν περάσει ήδη δεκαέξι χρόνια από τότε που ήρθα για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τον Σεπτέμβριο του 2009. Η πορεία μου εδώ είναι γεμάτη ιστορίες της χάρης και της πρόνοιας του Θεού. Σε αυτό το πρώτο μέρος θα δώσω μια συνολική εικόνα πριν αρχίσω να μοιράζομαι πιο συγκεκριμένες ιστορίες τις επόμενες εβδομάδες.

Όταν έφτασα στην Ελλάδα ήταν με τρίμηνη θεώρηση επισκέπτη, την οποία είχα εκδώσει στο Ελληνικό Προξενείο στη Χαράρε της Ζιμπάμπουε. Όταν έληξε, επέστρεψα στη Ζιμπάμπουε, έμεινα τρεις μήνες όπως απαιτούσε ο κανονισμός Σένγκεν, και μετά ήρθα ξανά. Εκείνη την περίοδο ανέπτυξα σχέσεις με ανθρώπους στο προξενείο και τους εξήγησα τη δυσκολία τού να χρειάζεται να φεύγω και να επιστρέφω τόσο συχνά. Ήταν ακριβό, αλλά ένιωθα ότι έπρεπε να το κάνω.

Στην τρίτη μου επιστροφή, εξετάσαμε μαζί εάν υπήρχε κάποιος τύπος visa που θα μου επέτρεπε να μείνω μακροπρόθεσμα στην Ελλάδα. Δεν υπήρχε λύση· όμως ο Θεός μού έδωσε ιδιαίτερη εύνοια με τον Γενικό Πρόξενο και το προσωπικό. Βρήκαμε μια προσωρινή διευθέτηση: έναν μήνα πριν λήξει η visa, έστελνα το διαβατήριό μου πίσω στο προξενείο, έβαζαν νέα visa, εγώ έφευγα για λίγο εκτός Σένγκεν και μετά επέστρεφα. Αυτό λειτούργησε για σχεδόν δύο χρόνια.

Εκείνες τις περιόδους συχνά ταξίδευα στο Μαρόκο ή την Τυνησία για να δω οικογένειες και φίλους. Τώρα πια βλέπω καθαρά πόσο ο Θεός άνοιγε δρόμους και άγγιζε καρδιές. Όταν ακούω πόσο δύσκολο είναι για άλλους να μπουν στην Ελλάδα, δεν μπορώ παρά να Τον δοξάζω—γιατί Εκείνος άνοιξε για μένα μια πόρτα που κανείς δεν μπορούσε να κλείσει. Αργότερα κατάφερα να αιτηθώ και άδεια εργασίας, ακόμη μία μαρτυρία της πιστότητάς Του.

Την επόμενη εβδομάδα θα αρχίσω να μοιράζομαι ιστορίες από τις πρώτες μέρες της πορείας μου με τον Ιησού—ιστορίες που φανερώνουν πόσο σταθερά Εκείνος στεκόταν δίπλα μου.